"นั่งสมาธิแล้ว มีความสุขอย่างไร"
คำว่า "สมาธิ" เมื่อก่อนสมัยเด็กๆก็แทบไม่ค่อยเข้าใจว่า สมาธิคืออะไร
รู้แค่ว่าพระท่านต้องนั่งสมาธิ เพราะเป็นคนโชคดี ที่ปู่ย่าตายาย พาเข้าวัดทำบุญตั้งแต่เด็กๆ แล้วตัวเองก็เป็นคนชอบไปทำบุญที่วัดด้วย คือถ้าวันเสาร์-อาทิตย์ไหนตรงกับวันพระก็จะติดสอยห้อยตามผู้ใหญ่ไปวัดทำบุญตักบาตร ฟังพระสวดเสมอๆ จะมาห่างวัดห่างวาก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ
คุณครูก็บอกว่าถ้าไม่มีสมาธิ ทำอะไร เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ตัวเองก็เลยรู้จักสมาธิแบบผิวเผิน
พอมารู้จักกับวัดพระธรรมกาย เพราะคนรู้จักชวนมางานทอดกฐินหลวงปู่ ปี 2551 ก็เลยมากับเค้า
ในงานบุญนี้มีช่วงพิธีกรรมที่ทุกคนต้องนั่งสมาธิพร้อมกัน ตัวเองก็นั่ง แต่นั่งไม่ค่อยถนัด เพราะแทบไม่เคยนั่งเลย จำได้ว่า ครั้งล่าสุดก็ตอนเข้าค่ายคุณธรรม ม.2 จำได้เลยว่าไปนั่งที่วัดอัมพวัน 2 คืนมั้ง และที่จำไม่เคยลืมเลยคือ "มันเมื่อยมาก" แต่พอเริ่มนั่งกับคนมากมาย เชื่อไหมว่าคนที่นี่ พอช่วงเวลานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมเท่านั้น กิจกรรมทุกอย่างเค้าหยุดหมดค่ะ ทุกคนหลับตา นั่งเงียบมาก ตัวเองก็เลยทำตาม
ปฏิบัติตามเสียงของพระรูปหนึ่งตอนนั้นไม่รู้จักค่ะว่าเสียงใคร ต่อมาก็เลยรู้ว่าเป็นเสียงนำนั่งสมาธิของพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย
การนั่งสมาธิครั้งแรกในวัดพระธรรมกาย ผลออกมาก็คือ เมื่อยค่ะ ซึ่งก็ไม่แปลก ใครๆเค้าก็ต้องเมื่อยกันใช่ไหมคะ อยู่ดีดีมานั่งเฉยๆเกือบ 1 ชั่วโมง แต่วันนั้นจำได้ว่ารู้สึกปล้ืมมากกับการมาร่วมงานบุญครั้งนี้
จากวันนั้น ก็มานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมอยู่เนื่องๆค่ะ เรียกได้ว่ามาแทบทุกวันอาทิตย์เลย
ช่วงหลังนี้เองที่เริ่มนั่งสมาธิมากขึ้น เพราะหลวงพ่อธัมมชโย ท่านเทศน์สอนทุกวันว่า เมื่อนั่งสมาธิแล้ว จิตใจจะสะอาดบริสุทธิ์ มีความสุขได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องไปพึ่งพาความสุขจากใครหรือที่ไหน ตัวเองก็เลยอยากรู้จักกับความรู้สึกแบบนั้นบ้าง จึงเริ่มนั่งสมาธิแบบจริงจัง หาเวลาไปปฏิบัติธรรมแบบต่อเนื่อง
3 วันบ้าง 7 วันบ้าง
ตัวเองจึงเริ่มรักการปฏิบัติธรรม รักการนั่งสมาธิ เพราะเวลานั่งสมาธิแล้ว จะมีความรู้สึกว่าได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น ได้ปล่อยวางอะไรต่ออะไรมากขึ้น มีความรู้สึกว่าจิตใจสะอาดจิตใจบริสุทธิ์ ความใจร้อนก็ลดลงคือ ก่อนจะทำอะไรก็รู้สึกว่าต้องคิดก่อนเสมอ คนรอบข้างก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของตัวเอง เหมือนเป็นการชาร์ตแบตเตอรี่ให้กับตัวเอง
อยากให้คนทั้งโลกได้มีโอกาสมานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมบ้างค่ะ เชื่อว่าทุกคนจะมีเวลาอยู่กัยคนเองมากขึ้น ความขัดแย้งต่างๆก็จะลดลง ทุกคนจะเป็นมิตรกัน หวังดีต่อกัน รักกัน
คุณครูก็บอกว่าถ้าไม่มีสมาธิ ทำอะไร เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ตัวเองก็เลยรู้จักสมาธิแบบผิวเผิน
พอมารู้จักกับวัดพระธรรมกาย เพราะคนรู้จักชวนมางานทอดกฐินหลวงปู่ ปี 2551 ก็เลยมากับเค้า
ในงานบุญนี้มีช่วงพิธีกรรมที่ทุกคนต้องนั่งสมาธิพร้อมกัน ตัวเองก็นั่ง แต่นั่งไม่ค่อยถนัด เพราะแทบไม่เคยนั่งเลย จำได้ว่า ครั้งล่าสุดก็ตอนเข้าค่ายคุณธรรม ม.2 จำได้เลยว่าไปนั่งที่วัดอัมพวัน 2 คืนมั้ง และที่จำไม่เคยลืมเลยคือ "มันเมื่อยมาก" แต่พอเริ่มนั่งกับคนมากมาย เชื่อไหมว่าคนที่นี่ พอช่วงเวลานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมเท่านั้น กิจกรรมทุกอย่างเค้าหยุดหมดค่ะ ทุกคนหลับตา นั่งเงียบมาก ตัวเองก็เลยทำตาม
ปฏิบัติตามเสียงของพระรูปหนึ่งตอนนั้นไม่รู้จักค่ะว่าเสียงใคร ต่อมาก็เลยรู้ว่าเป็นเสียงนำนั่งสมาธิของพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย
การนั่งสมาธิครั้งแรกในวัดพระธรรมกาย ผลออกมาก็คือ เมื่อยค่ะ ซึ่งก็ไม่แปลก ใครๆเค้าก็ต้องเมื่อยกันใช่ไหมคะ อยู่ดีดีมานั่งเฉยๆเกือบ 1 ชั่วโมง แต่วันนั้นจำได้ว่ารู้สึกปล้ืมมากกับการมาร่วมงานบุญครั้งนี้
จากวันนั้น ก็มานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมอยู่เนื่องๆค่ะ เรียกได้ว่ามาแทบทุกวันอาทิตย์เลย
ช่วงหลังนี้เองที่เริ่มนั่งสมาธิมากขึ้น เพราะหลวงพ่อธัมมชโย ท่านเทศน์สอนทุกวันว่า เมื่อนั่งสมาธิแล้ว จิตใจจะสะอาดบริสุทธิ์ มีความสุขได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องไปพึ่งพาความสุขจากใครหรือที่ไหน ตัวเองก็เลยอยากรู้จักกับความรู้สึกแบบนั้นบ้าง จึงเริ่มนั่งสมาธิแบบจริงจัง หาเวลาไปปฏิบัติธรรมแบบต่อเนื่อง
3 วันบ้าง 7 วันบ้าง
ตัวเองจึงเริ่มรักการปฏิบัติธรรม รักการนั่งสมาธิ เพราะเวลานั่งสมาธิแล้ว จะมีความรู้สึกว่าได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น ได้ปล่อยวางอะไรต่ออะไรมากขึ้น มีความรู้สึกว่าจิตใจสะอาดจิตใจบริสุทธิ์ ความใจร้อนก็ลดลงคือ ก่อนจะทำอะไรก็รู้สึกว่าต้องคิดก่อนเสมอ คนรอบข้างก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของตัวเอง เหมือนเป็นการชาร์ตแบตเตอรี่ให้กับตัวเอง
อยากให้คนทั้งโลกได้มีโอกาสมานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมบ้างค่ะ เชื่อว่าทุกคนจะมีเวลาอยู่กัยคนเองมากขึ้น ความขัดแย้งต่างๆก็จะลดลง ทุกคนจะเป็นมิตรกัน หวังดีต่อกัน รักกัน
